ملاحظاتِ طنز کرونا و غیرکرونا ندارد - وبلاگ دانشگاه

به گزارش وبلاگ دانشگاه، حسام الدین مقامی کیا می گوید: ملاحظات نوشتن طنز در دوران کرونا با دوره غیرکرونا خیلی فرقی نمی کند، زیرا کلیاتی وجود دارد و چیزهایی است که مردم به آن ها حساس هستند و نمی گردد با آن ها شوخی کرد؛ مثلا عرف و شرع.

این طنزپرداز در گفت وگو با وبلاگ دانشگاه، درباره ضرورت و مسائل نوشتن طنز برای کرونا، با بیان این مطلب اظهار کرد: چیز خاصی وجود ندارد که بگوییم حالا چون کرونا است باید این ها را رعایت کنیم. درباره مسائل اجتماعی هم اگر بخشی از ماجرای کرونا را که تلفات جانی است، درنظر بگیریم، طبعا این موضوع ناراحت نماینده است و جای شوخی ندارد. اما اگر کادر پزشکی در این دوران می رقصد، کسی نمی گوید چرا شادی می کنید.

او اضافه نمود: همه این ها دلایل مختلفی دارد و به عکس العمل جامعه نسبت به اتفاقات برمی گردد؛ مثلا اگر هواپیما سقوط می نماید و یا اتفاقی برایش می افتد ممکن است دو روز عزای عمومی داشته باشیم و جامعه شوکه باشد، اما الان با وجود این که هزاران نفر جان خود را از دست داده اند، جامعه در جو فضای عزای عمومی نرفته و بیشتر نگرانی وجود دارد. البته عده زیادی عزادار شدند اما جو عمومی جامعه به گونه ای نیست که شوخی را برنتابد. بنابراین نوشتن طنز به جو عمومی جامعه برمی گردد، طنزنویس هم روحیه عمومی جامعه را درک می نماید و متناسب با آن طنز می نویسد.

مقامی کیا سپس درباره ماندگاری طنزهای کرونایی، گفت: هرچقدر وابستگی زمانی و مکانی و حتی زبانی را از طنز بگیریم، عمرش بیشتر می گردد. اما مسئله این است که لزوما طنز قشنگ تر یا فاخرتری نخواهد بود، فقط به طول عمرش یاری می نماید. البته طنز جذاب ممکن است سال ها بماند. طنزها را به صورت موضوعی رصد نکرده ام، اما کرونا موضوع جهانگیری است و در سال های دور هم با یک ارجاع ساده آدم ها آن را به یاد خواهند آورد. سال ها پیش طنزی درباره گران شدن مرغ نوشته شده است، اما اگر الان آن شعر طنز را بخوانید، خیلی جذاب است. موضوعش موضوع روز نیست، اما این طنز به قدری درست است که هنوز هم باقی مانده و وقتی الان هم می شنویم خنده دار و جالب است.

او درباره رو آوردن مردم به طنز و جوک برای موضوعات مختلف از جمله کرونا، گفت: به نظرم این رفتار، رفتار ارادی ای نیست که بگوییم حالا که اوضاع خیط است، سراغ طنز برویم تا آرام شویم. احتمالا این موضوع رفتار اجتماعی ریشه ای باشد که نمی توان گفت دلیلش کاستن از بار غم و استرس است. ممکن است فقط یک عادت تاریخی برای ما به جود آمده باشد. مثلا ما به عنوان شهروند کاری از دست مان بر نمی آید، بنابراین تنها کاری که می توانیم انجام دهیم این است که جوک بسازیم و شوخی کنیم که این موضوع در درازمدت در ناخودآگاه مردم رفته است. شاید آدم ها نمی دانند برای چه شوخی می نمایند. بخشی از این ماجرا به شوخ طبعی ما برمی گردد و بخش های دیگر ممکن است خیلی ریشه ای و قابل مطالعه باشد.

این طنزپرداز در خاتمه درباره این که برای کرونا طنزی هم نوشته است، گفت: من روزهای اول همه گیری کرونا یک شعر طنز نوشتم و می خواستم ادامه بدهم که ندادم. این شعر را در صفحه شخصی ام گذاشته ام. مضمونش نیز بخشی از نامه یک مقام مسئول به مافوقش بود که شرایط کرونا به چه شکل است، در واقع ادبیات مسئولین امروزی ما بود.