معرفی آذاراقی ، تخم درخت استریکنین و خواص درمانی آن - وبلاگ دانشگاه

به گزارش وبلاگ دانشگاه، درختی است همواره سبز و ناخزان به ارتفاع حدود 15 متر با تنه ای ضخیم و شیاردار، شاخه های آن نامنظم، سبز و درخشان، برگ های آن متقابل، تخم مرغی شکل، براق و با دمبرگی کوتاه می باشند. گلهایش به صورت گل

نویسنده: صمصام صانعی

آذاراقی تخم درخت استریکنین می باشد که دارای ماده عامل سمّی معروف استریکنین است.

نام علمی درخت استریکنین:

Strychnos nux-vomica، نام فرانسه Noix vomique و نام انگلیسی آن Nux-vomica tree می باشد. نام های دیگر دانه درخت به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، کچوله، قاتِل الکَلب، کوچلا و کوچوله نامیده شده است.

تیره گیاه:

لوگانیاسه Loganiaceae

نوع گیاه:

درخت

معینات ظاهری درخت:

درختی است همواره سبز و ناخزان به ارتفاع حدود 15 متر با تنه ای ضخیم و شیاردار، شاخه های آن نامنظم، سبز و درخشان، برگ های آن متقابل، تخم مرغی شکل، براق و با دمبرگی کوتاه می باشند. گلهایش به صورت گل آذین، کوچک، سفیدِ مایل به سبز و تقریباً قیفی شکل هستند. میوه اش به ابعاد یک پرتقال با پوستی ضخیم، صاف و براق، رنگ میوه هنگام رسیدن پرتقالی رنگ و محتوای آن گوشتی ژله مانند است که در آن 5 الی 15 دانه طبقی شکل، مدور، شبیه دکمه های پولکی با رنگ خاکستری پرزدار و سخت وجود دارد. ریشه درخت بسیار سخت و پوست ریشه خیلی تلخ می باشد.

طبیعت آذاراقی:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن خیلی گرم و خیلی خشک است.

رویش جغرافیایی:

اغلب در بعضی از منطقه ها جنوب شرق آسیا، منطقه ها خشک هندوستان، سیلان و استرالیا روییده و کاشته هم می گردد.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در دانه:

مواد چرب، یک گلیکوزید به نام لوگاهمید، کلوروژنیک اسید، مانان، گالاکتان، آلکالوئیدهای استریکنین، بروسین، چند کولوبرین و پزودواستریکنین، استروکسین و مس در آن معین شده است.

بخش مورد استفاده:

دانه (آذاراقی). ضمناً قسمت های دیگر درخت هم خواص دارویی دارند.

نحوه مصرف:

طبق دستور پزشک

خواص درمانی:

از بین برنده انگل ها و جمع کننده زخم های کوچک، رفع کننده تب معده و مفید برای ناراحتی های گلو، تحلیل برنده ورم های کمر و پشت و التیام بخش زخم ها و ناراحتی های پوستی، تحریک کننده اعضای داخلی شکم و مجاری تناسلی، مقوی قلب و ایجاد کننده هیجان می باشد. ضمناً برای فلج، سستی اعضا، بیماری های عصبی و درد مفاصل هم مفید است.

منبع مقاله :

صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.

منبع: راسخون